Insanitarium DVD İncelemesi
Ah, bu film nasıl 28 Hafta Sonra olmak istiyor. Öyle görünüyor, öyle davranıyor, öyle gibi geliyor, kategorik olarak öyle olmak için can atıyor. Sorun şu ki, bu cümlede geçerli olan tek bir kelime var ve o da ‘çaresiz’.
Çok az çekici başlıyor. Jack’in (Jesse Metcalfe) bir psikiyatri kurumunda intihar nöbetinde olan akıl hastası bir kız kardeşi (Kiele Sanchez) vardır. Onun dışarı çıkmasını istiyor ama onunla iletişim kuramıyor, bu yüzden en iyi yolun kendini işine bağlamak olduğuna karar veriyor. Bunu biraz endişe verici bir özgüvenle yapıyor ve kendini maksimum güvenlikli birimde muhtemelen yirmi yıl önce indirilmiş olması gereken insanlarla birlikte buluyor.
Tabii ki, bu Ulusal Sağlık tarafından işletilen bir yazlık hastane değil, ancak yalnızca bir güvenlik görevlisi ve emekliliğin kendisi için bir nimet olacağı bir hademe olduğu düşünüldüğünde, eşit derecede yetersiz görünüyor. Bunun yerine, bir adam tarafından yönetilen devasa, hapishane benzeri bir kurum, biz ona Bay Deli diyeceğiz, kendisi de biraz yardım alabilir. Hastalar kan görmeye karşı oldukça sıra dışı tepkiler gösterdikten sonra, en iyi rehabilitasyon şanslarının onları et yiyen zombilere dönüştürmek olduğunu düşündüğü ortaya çıkar. Robert Carlyle’ı kovalayan zombiler kadar zeki değiller, birbirlerini yedikleri göz önüne alındığında ve bir sahneyi yanlış yorumlamadıysam, kendilerini ama yine de mutlu.
Jack, bariz sebeplerden dolayı değildir ve araştırmaya karar verir. Bunu yapmak, o kadar tamamen, korkunç derecede affedilemez bir sahneye yol açar ki, şimdi tüm bu incelemeyi ele geçirmeye devam edecektir.
Bay Deli’nin ‘bu işe bulaşan’ bir kadını var. Söz konusu sahnede, onu bir kitap rafına bağlar ve yazar ve yönetmenin ‘aşk sahnesi’ demeye MUTLAK SİNİR gösterdiği sahnede, onu keser ve ağzına kendi iç çamaşırını doldurarak tecavüz eder. Bunu inceleme için izlemek zorunda kalmasaydım, bu disk bilgisayarımdan sizin “hasta sikikler” diyebileceğinizden daha hızlı bir şekilde çıkacaktı (ki bu hızlı bir şekilde söylemenin inanılmaz derecede zor olduğu ortaya çıktı). Bu TOPLAM VE KESİNLİKLE BOK. Ve biliyor musun, biraz daha yemin edeceğim çünkü bunu hak ediyorlar. Tüm dünya tarihinin hiçbir noktasında tecavüz, tecavüze benzeyen herhangi bir şey veya tecavüzle ilgili herhangi bir şey “eğlenceli” olmamıştır. Öyle olduğunu, hatta olabileceğini düşünüyorsan, seni ömür boyu et yiyen zombilerin olduğu bir kurumda kilitli görmek istiyorum. İĞRENÇSİN.
Garip bir tesadüfle, bu filmin sonu da öyle. Bir sürü odası, çok kanı ve Hannibal Lecter olmak isteyen bir adamı var. Bir kovalamaca, biraz bıçaklama, gerçekten uzağa bakmam gereken (duyulmamış!) bir şırınga içeren bir sahne ve önceki bir bilim kurgu çekiminden kalma gibi görünen anlaşılmaz ışıklandırma var. Bir kedi gereksiz yere ölür. “Tecavüz eğlencelidir” temasına katkıda bulunan bazı kadınlar, üstsüz olarak ortalıkta dolaşmaya başlar. Ayrıca bir tür ‘bükülme’ olarak tasarlandığını varsaydığım bir şey var ve muhtemelen bir devam filminin açılışı ki bu o kadar akıl almaz ki, geriye kalmış olabilecek herhangi bir güvenilirliği ortadan kaldırıyor. “Tanrıya şükür, polis burada. Aman Tanrım, ne yaptılar?!”.
Jenerik geldiğinde, hala izliyorsanız müziği duyacak ve “Vay canına, 28 Hafta Sonra nasıl bir soygun !” diyeceksiniz. O zaman bunun ne kadar korkunç bir deneyim olduğunu anlayacaksın.
Ekstralar? Bilmek ister misin? Tuhaf bir aile geçmişi eklemeye çalışan silinmiş üç sahne var ve bunlardan biri beni neredeyse kusturuyordu. Sorumluların gençlikten beter tavrını doğrulayan birkaç görüşme var. Ve Zombie Strippers adlı bir filmin fragmanı var. Bunu daha fazla yapamam.
Büyük harflerle yazılmış kelimelerle paragrafa bakın. Yalnızca büyük harflerle yazılan kelimeleri okuyun. Bu benim incelemem.
